راهنمای کامل خرید تلویزیون

در چند سال گذشته فناوری تلویزیون جهش‌های زیادی داشته است. اگر به دنبال ارتقاء تلویزیون و یا خرید تلویزیون جدید هستید، ممکن است در خرید کمی گیج شوید. از میان تلکنولوژی OLED یا QLED کدامیک را باید انتخاب کنید؟ LCD بهتر است یا LED؟ همچنین فناوری‌ها، فرمت‌ها و واژه‌های جدیدی وجود دارد که باید آنها را بشناسید. علاوه‌برآن، قیمت تمام شده نیز بسیار مهم است زیرا شرکت‌هایی تلویزیون با قیمت پایین ارائه می‌دهند که سعی دارند برندهایی مانند LG و Samsung را حذف کنند.

ممکن است خرید تلویزیون برای‌تان کمی دلهره آور باشد. ما در این مقاله از حرفه‌ای سعی می‌کنیم تا به شما کمک کنیم، تجربه‌ای دلچسب در خرید تلویزیون جدید خود داشته باشید. هرچند ممکن است چند صد انتخاب متناسب با هزینه‌ای که برای خرید تلویزیون کنار گذاشته‌اید داشته باشید ولی ما در این راهنمای خرید تلویزیون سعی می‌کنیم تا شما بهترین انتخاب خود را داشته باشید.

اندازه صفحه نمایش

وقتی قصد خرید تلویزیون دارید اولین نکته‌ای که باید در مورد آن تصمیم بگیرید، اندازه صفحه نمایش آن است. اگر صفحه نمایش خیلی کوچک باشد باید خیلی با دقت برنامه مورد نظزتان را ببینید و اگر صفحه نمایش خیلی بزرگ باشد و شما خیلی نزدیک به آن نشسته باشید، از خستگی چشم رنج می‌برید، یا به راحتی قادر به دیدن کل تصویر نیستید. تهیه یک تلویزیون مناسب برای فضای خانه شما مهم است.

پس سعی کنید بزرگترین صفحه نمایش را براساس هزینه، فاصله دید و اندازه دیوار خانه‌ان انتخاب کنید. ما گاهی اوقات از مردم این جمله را شنیده‌ایم که “ای کاش یک تلویزیون با صفحه نمایش بزرگتر می‌خریدیم”ولی هرگز عکس این جمله را نشنیده‌ایم.

فاصله نشستن برای داشتن بهترین تصویر: کیفیت ۱۰۸۰p در مقابل ۴K

اگر مطمئن نیستید کدام اندازه صفحه نمایش برای اندازه اتاق و فاصله دید شما مناسب است، از حدول بالا به عنوان راهنما استفاده کنید. آنها براساس توصیه‌های متخصصان صنعت تلویزیون ساخته شده‌اند.

خواهید دید که جدول بالا برای هر اندازه صفحه نمایش محدوده‌ای ارائه می‌دهید، نه یک عدد ثابت. دلیلش این است که فاصله دیدی که ترجیح می‌دهید به سلیقه شخصی شما بستگی دارد.

تلویزیون‌های ۴K Ultra HD دارای صفحه نمایش با وضوح بسیار بالاتر از تلویزیون‌های HDTV هستند – آنها می‌توانند جزئیات چهار برابر یک صفحه ۱۰۸۰p را نشان دهند. پیکسل‌های Ultra HD فوق العاده کوچک هستند – حتی درست در کنار صفحه نمایش نیز تشخیص پیکسل‌های جداگانه دشوار است. به همین دلیل می‌توانید خیلی نزدیک به تلویزیون Ultra HD بنشینید تا یک تلویزیون HDTT معمولی. (و حتی می‌توانید نزدیکتر به تلویزیون ۸K بنشینید.)

انتخاب نمایشگر: OLED یا QLED و موارد دیگر

در حال حاضر، دو فناوری صفحه نمایش غالب در بازار وجود دارد: LED-LCD (ازجمله QLED) و OLED. درک تفاوت‌ها به شما کمک می‌کند تا تصمیم درستی بگیرید. یک قانون ساده این است که نوع نمایش را با عادات مشاهده خود مطابقت دهید.

 

مطلب پیشنهادی : آموزش خرید تلویزیون 2021

 

اکثر تلویزیون‌های موجود در بازار دارای پنل‌های LCD هستند که با نور پس زمینه LED روشن می‌شوند. این فناورب شامل ارزان‌ترین تلویزیون‌های جدید، از برندهایی مانند TCL و Hisense، تا سری LG NanoCell و مجموعه‌های سطح بالای QLED سامسونگ است.

با این وجود همه پنل‌های LED یکسان نیستند. پنل‌هایی که به عنوان QLED تبلیغ می‌شوند از یک لایه نقطه کوانتومی استفاده می‌کنند که دامنه و سرزندگی رنگ‌های نمایشگر را بهبود می‌بخشد. از بین تمام پنل‌های LCD موجود در بازار، QLED ها بهترین‌شان هستند.

یک از نقایص صفحه‌هایی که از چراغ‌های LED سنتی استفاده می‌کنند، داشتن نور پس زمینه است. این به این معنی است که برای نمایش یک تصویر، نور LED باید از طریق لایه‌های زیادی که پنل را تشکیل می‌دهند، بگذرد. این کار می‌تواند منجر به تولید رنگ سیاه ضعیف و پخش احتمالی نور در اطراف لبه نمایشگر شود.

جدیدترین (و بهترین) مدل‌های LED از روش full-array local dimming (FALD) برای کم نور کردن مناطق انتخابی صفحه و بهبود تولید رنگ سیاه استفاده می‌کنند که به آن فناوری نوردهی موضعی هم می‌گویند. این کار به پنل‌های LCD کمک می‌کند تا به رنگ مشکی “واقعی” نزدیک‌تر شوند. در این فناوری، پنل LED مربوط به نور پس‌زمینه، به بخش‌های مختلفی تقسیم می‌شوند تا مثلا اگر یک بخش از ویدیو تاریک باشد، بخشی از پنل LED هم خاموش می‌شود. از آنجا که محدوده کم نور می‌توانند بسیار بزرگ باشند، این فناوری کامل نیست.

OLED یک فناوری کاملاً متفاوت از QLED است. این پنل‌ها از خود نور ساطع می‌کنند، به این معنی که هر پیکسل نور خاص خود را تولید می‌کند. هیچ پرده نازکی از LCD وجود ندارد و هیچ نور پس زمینه‌ای تابیده نمی‌شود. در واقع، پنل OLED فوق‌العاده نازک است.

این بدان معناست که صفحه‌های OLED به دلیل اینکه می‌توانند پیکسل‌ها را به طور کامل خاموش کنند، رنگ سیاه را با جذابیت و عمق زیادی به نمایش ‌می‌گذارد. نتیجه یک تصویر قابل توجه و با کنتراست عالی است. از طرف دیگر، اگر تلویزیون اولد موردنظر چندان باکیفیت نباشد، برخی جزئیات موجود در سایه‌ها از دست می‌رود.

فناوری OLED همچنین گران‌تر از نمایشگرهای LCD هستند زیرا این فناوری جدیدتر با هزینه ساخت بالاتر است. با این حساب، صفحه نمایش‌های شاخص LG، مانند C9 و CX، معمولاً در همان رنج قیمتی نمایشگرهای QLED پرچم‌دار سامسونگ قرار می‌گیرند.

اما یک تکنولوژی دیگر به نام mini-LED وجود دارد. این پنل‌ها از فناوری سنتی LCD اما با LED های کوچکتر استفاده می‌کنند. این بدان معنی است که پنل موردنظر برای نوردهی موضعی از بخش‌های بسیار بیشتری بهره می‌برد. در نتیجه این نوع نمایشگرها از لحاظ نمایش رنگ سیاه تا حد زیادی عملکرد مشابه پنل‌های اولد را ارائه می‌دهند و در کل بسیاری از ضعف‌های نمایشگر LCD برطرف می‌شود.

 

مطلب پیشنهاد شده : راهنمای خرید تلویزیون در سال1400

 

در حالی که تلویزیون‌های مینی LED تعادل خوبی بین قیمت و کیفیت تصویر ایجاد می‌کنند، در حال حاضر به مقدارکافی تولید نمی‌شود. TCL در حال حاضر تنها شرکتی است که مدل‌های Mini-LED را در بازار ایالات متحده می‌فروشد، اگرچه انتظار می‌رود در آینده نزدیک تعداد بیشتری از آنها از سامسونگ و سایر تولید کنندگان به بازار عرضه شوند.

روشنایی و زاویه دید

تطبیق دادن فناوری نمایش با محیط و عادات تماشای شما مهم است. از آنجا که مجموعه‌های LCD (از جمله QLED) از نور پس زمینه LED استفاده می‌کنند، می‌توانند نسبت به مدل‌های OLED نور بسیار روشن‌تری ارائه دهند. این به این خاطر است که OLED از ترکیبات ارگانیک استفاده می‌کند که در نتیجه روشنایی آنها به دلیل خروجی گرما محدود می‌شود.

روشنایی یک تلویزیون QLED ممکن است دو برابر بیشتر از تلویزیون‌های OLED باشد، که این امر برای دیدن در یک اتاق بسیار روشن خیلی مناسب است. برعکس، اگر از تماشای فیلم در تاریکی یا در شب لذت می‌برید، رنگ سیاه برتر OLED تصویر بهتری ارائه می‌دهد. اگر از رنگ سیاه رنگ‌رفته متنفر هستید، OLED تلویزیونی است که باید انتخاب کنید.

نمایشگرهای OLED دارای زاویه دید بسیار خوبی نیز هستند و همین امر آنها را برای تماشای گروهی ایده‌آل می‌کند. اگرچه در برخی از زوایا ممکن است تغییر رنگ ایجاد شود، اما تصویر حتی در زوایای شدید نیز کم نور نمی‌شود. اگر همه افراد در اتاق مستقیماً رو به نمایشگر نباشند، OLED گزینه‌ای عالی می‌تواند باشد.

مدل‌های مختلف LCD برای ایجاد این مسئله از پوشش‌ها و انواع مختلف صفحه استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، LG’s NanoCells از پنل ‌های IPS استفاده می‌کند که زاویه دید عالی دارند اما نسبت کنتراست ضعیفی دارند.

از طرف دیگر، پنل ‌های VA، مانند آنهایی که در QLED های سامسونگ قرار دارند، از نظر زاویه دید حرفی برای گفتن ندارد، اما بهترین نسبت کنتراست و دقت رنگ بالایی دارند.

اگر خانواده‌ای پرجمعیت دارید یا مرتبا با دوستان خود به تماشای مسابقات ورزشی یا فیلم می‌پردازید، حتماً قبل از انتخاب تلویزیون زاویه دید و نور محیط اتاق را در نظر بگیرید.

محدوده دینامیکی گسترده (HDR)

محدوده دینامیکی گسترده (HDR) یک جهش رو به جلو در فناوری نمایش است. محدوده دینامیکی به تفاوت مقدار روشنایی بین تاریک‌ترین نقاط و روشن‌ترین نواحی تصویر که دارای جزئیات قابل تشخیص باشند، گفته می‌شود. این تفاوت معمولا با واحد «استاپ» (Stop) اندازه‌گیری می‌شود. تلویزیون‌های SDR (محدوده دینامیکی استاندارد) از محدوده‌ی شامل ۶ استاپ پشتیبانی می‌کنند ولی برخی از نمایشگرهای جدید HDR این محدوده را به بیش از ۲۰ استاپ رسانده‌اند.

 

بیشتر بخوانید : خرید تلویزیون از شهر بانه

 

این بدان معنی است که جزئیات بیشتری را در سایه‌ها و بخش‌های روشن تصویر متوجه ‌می‌شوید، که باعث ایجاد تصویری غنی‌تر می‌شود. همچنین تلویزیون‌های HDR از محدوده‌ی رنگ وسیع‌تری پشتیبانی می‌کنند و حداکثر روشنایی بیشتری ارائه می‌دهند. رنگ‌های بیشتری را مشاهده خواهید کرد، که منجر به گروه بندی کمتر رنگ‌های مشابه می‌شود. همچنین درخشش‌هایی از اشیا مانند خورشید را مشاهده خواهید کرد که نمایش واقع بینانه‌تری ایجاد می‌کند.

HDR یک معامله بزرگ است زیرا بیشتر فیلم‌های جدید و محتوای تلویزیونی از آن استفاده می‌کنند. کنسول‌های بازی نسل بعدی (مانند Xbox Series X و S و PlayStation 5) نیز تأکید زیادی بر HDR دارند، اگرچه سیستم‌های نسل آخر سال‌ها از آن استفاده می‌کردند. اگر فیلم‌های زیادی تماشا می‌کنید یا بازی می‌کنید، پشتیبانی HDR می‌تواند برایتان مفید باشد.

درک تفاوت‌های عمده فرمت‌های HDR می‌تواند به شما کمک کند. در زیر مهم‌ترین ویژگی‌هایی که باید توجه داشته باشید را بیان می‌کنیم:

• HDR10: یک HDR پایه‌ای و استاندارد است. تقریباً هر تلویزیون موجود در بازار از آن پشتیبانی می‌کند. اگر فیلمی با برچسب “High Dynamic Range” روی جعبه خریداری کنید، تقریباً به طور قطع شامل پشتیبانی از HDR10 می‌شود.
• Dolby Vision: یک پیاده‌سازی برتر HDR است، از متادیتای پویا برای کمک به تلویزیون در تولید دقیق‌ترین تصویر HDR به صورت فریم به فریم استفاده می‌کند.
• +HDR10 : نسخه تکامل یافته‌ای از HDR10 است، همچنین شامل متادیتای پویا است. این قالب بیشتر در تلویزیون‌های سامسونگ یافت می‌شود.
• (Hybrid Log-Gamma (HLG: این فرمت توسط شبکه‌های تلویزیونی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به هر دو صفحه نمایش SDR و HDR اجازه می‌دهد از منبع یکسانی استفاده کنند. داده‌های بیشتری برای نمایشگرهای با قابلیت HDR ارائه شده است، بنابراین تصویر بهتری دریافت می‌کنند.

به استثنای HDR10 (که استاندارد پیش‌فرض HDR محسوب می‌شود)، Dolby Vision پشتیبانی بسیار بهتری نسبت به +HDR10 دارد. سرویس‌های استریم، مانند Netflix، تقریباً برای تمام مطالب جدید از آن استفاده می‌کنند و مایکروسافت همچنین متعهد شده است که Dolby Vision را در سال ۲۰۲۱ با Xbox S و  Xbox X به بازی بکشاند.

ویژگی‌های فانتزی:

شما می‌توانید یک تلویزیون عالی با قیمت حدود۱۰ میلیون بخرید، اما هزینه ۲۰ میلیونی لزوماً منجر به خرید تلویزیون بسیار بهتری نخواهد شد. حتی ممکن است پول بیشتری خرج کنید و تلویزیونی تهیه کنید که به نوعی بدتر به نظر برسد.

به این دلیل که تلویزیون‌ها از نظر ویژگی‌های اضافی کاملاً متفاوت هستند. برای جلوگیری از صرف هزینه برای ویژگی‌هایی که ممکن است هرگز استفاده نکنید، ارزش این را دارد که وقت بگذارید و با چند مورد از آنها آشنا شوید.

پردازشگر تصویر در تلویزیون شما می‌تواند به طور گسترده بر کیفیت تصویر تأثیر بگذارد. یک پردازشگر تصویر خوب می‌تواند یک فیلم مبهم با کیفیت ۷۲۰p را بگیرد و آن را در صفحه نمایش ۴K نمایش دهد. اگرچه یک پردازشگر تصویر بد ممکن است محتوای سینمایی ۲۴p را بسیار ضعیف کنترل کند و یک تصویر بد به شما نمایش دهد. مجموعه‌های ارزان قیمت ممکن است در این زمینه عملکرد ضعیفی داشته باشند، اما برندهای برتر مانند سونی به خوبی از عهده‌ی این کار برمی‌آیند.

بعضی از برندها حتی یک قدم جلوتر می‌روند با ویژگی‌هایی مانند درج فریم سیاه (BFI)، که به معنای قرار دادن فریم‌های سیاه در فواصل زمانی مشخص تا حرکت نرم‌تری ایجاد کند. این ممکن است برای علاقه مندان به فیلم مهم باشد، اما اگر فقط از تلویزیون برای تماشای اخبار استفاده می‌کنید، نباید این قابلیت اولویت شما باشد.

ارتباطات یکی دیگر از مواردی است که می‌تواند با قیمت بالایی همراه باشد. اکثر تلویزیون‌ها دارای پورت HDMI 2.0 هستند اما استاندارد جدید ۲.۱ هم روزبه‌روز راهی تلویزیون‌های بیشتری می‌شود. اگر نمی‌خواهید از بالاترین میزان رزولوشن  و فریم ریت (۱۲۰ هرتز) پلی استیشن ۵، ایکس‌باکس سری ایکس و کامپیوترهای رده‌بالا استفاده کنید، پس نیازی به HDMI 2.1 ندارید.

یک صفحه نمایش با نرخ تازه‌سازی بالا امکان مشاهده محتوا تا ۱۲۰ هرتز را فراهم می‌کند – دو برابر بیشتر تلویزیون‌های موجود در بازار. با این حال، مگر اینکه منبع (مانند کنسول یا کارت گرافیک جدید) تصویری با این کیفیت ارائه دهد، شما نیاز چندانی به نمایشگر ۱۲۰ هرتز ندارید.

ویژگی‌های بازی مانند FreeSync و G-Sync انجام بازی‌ها را به تجربه دلپذیری تبدیل می‌کند. آنها افت نرخ فریم را هموار می‌کنند اما برای اکثر افراد ضروری نیست. مگر اینکه بدانید که به این ویژگی نیاز دارید زیرا سخت افزار شما با آن سازگار است، می‌توانید از آن صرف نظر کنید و مقداری پول پس‌انداز کنید.

هر دو کنسول جدید سونی و مایکروسافت از HDMI VRR استفاده می‌کنند، بنابراین لزوماً به این ویژگی‌ها احتیاج ندارند.

نرم‌افزار یکی از بخش‌هایی است که در تلویزیون‌های جدید پیشرفت قابل توجهی داشته است. به همین خاطر نسل‌های جدید تلویزیون‌های هوشمند از نظر نرم‌افزاری بسیار بهتر از گذشته شده‌اند، تلویزیون‌های هوشمند جدید اغلب از سیستم عامل‌های مدرن مانند Android TV ، LG’s WebOS ، Samsung’s Tizen یا TCL’s Roku استفاده می‌کنند.

شاید بخواهید قبل از خرید تلویزیون رابط کاربری را امتحان کنید تا مطمئن شوید سیستم عامل مورد استفاده برای چند سال آینده را دوست دارید.

از نظر صوتی

شرکت‌های سازنده‌ی تلویزیون‌ها در سال‌های اخیر به طراحی آن‌ها توجه ویژه‌ای نشان داده‌اند. اینگونه است که ما تلویزون‌هایی با حاشیه‌های فوق‌العاده نازک، صفحه نمایش‌های باریک OLED داریم.یکی از اثرات جانبی چنین رویکردی این است که بیشتر تلویزیون‌ها از نظر اسپیکر حرف زیادی برای گفتن ندارند.

موارد استثنایی وجود دارد: OLED های Sony از صفحه نمایش شیشه‌ی به عنوان نوعی بلندگو استفاده می‌کنند و برخی از مدل‌های TCL دارای نوارهای صوتی داخلی هستند. با این حال، اکثریت تلویزیون‌ها-به‌خصوص آن‌هایی که قیمت بالایی ندارند-از نظر صدا کیفیت ناامیدکننده‌ای را ارائه می‌دهند.

وضوح

از آنجا که تلویزیون‌های ۴K و پشتیبانی از HDR اکنون در بازار تا حد زیادی همه‌گیر شده‌اند، درنهایت اکثر مردم دلیل خوبی برای ارتقا تلویزیون خود پیدا می‌کنند. بنابراین، چرا تولیدکنندگان در حال حاضر سعی در جلب نظر شما برای خرید یک تلویزیون ۸K دارند؟

درست است که برخی از مجموعه‌های ۸K – مانند QLED های سطح بالای سامسونگ – در حال حاضر چندان گران نیستند. متأسفانه، هنوز ۸K ارزش سرمایه‌گذاری را ندارد.  همچنین باید خاطرنشان کنیم تفاوت بین رزولوشن ۴K و ۸K برای بسیاری از افراد چندان هم محسوس نیست.

جهش از SD به HD از نظر کیفیت تصویر بسیار زیاد بود، اما تفاوت از HD به ۴K، کمتر از جهش قبلی احساس می‌شود. برای دیدن مزایای ۴K باید فاصله مشخصی با تلویزیون داشته باشید، اما شکی نیست که تصویر واضح و دقیق‌تر است.

بیشتر بخوانید : مقایسه تلویزیون tu8000 سامسونگ و تلویزیون nano80 ال جی